Até a cona

Con independencia do que teñamos entre as pernas, as que vivimos o noso día a día como mulleres estamos fartas da situación de discriminación que nos rodea en todas as esferas das nosas vidas e de que quen ten maior capacidade de intervención, Xunta e Estado, sexan cómplices en lugar de parte activa na súa superación. E as feministas estamos particularmente fartas de que as datas que conseguimos consolidar na axenda coa nosa forza colectiva, como o 8 de marzo, estean absolutamente pervertidas polo ritualismo e a hipocrisía da igualdade aparente.

Foi a mexicana Marcela Lagarde quen acuñou a expresión velo da igualdade en referencia á falsa igualdade na que, con frecuencia, cremos vivir ou na que queren facernos crer que vivimos. Porén, na Galiza de hoxe calquera de nós experimenta as desigualdades que prolongan e agochan, unidos da man, sistema patriarcal e capitalismo. Unhas desigualdades que están normalizadas e ocultas baixo unha ficción de igualdade moi ben maquillada.

É preciso romper coa corrección política do igualitarismo. Foi arredor desa necesidade como xurdiu a idea da campaña do BNG en resposta directa á actitude paternalista e consentidora da Xunta

Porén, a nada que poñamos as lentes lilás para mirar ao redor, é evidente que, aínda recoñecendo todo o conquistado, queda moito por avanzar. Para facelo, é preciso romper coa corrección política do igualitarismo. Foi arredor desa necesidade como xurdiu a idea da campaña do BNG en resposta directa á actitude paternalista e consentidora da Xunta de Galiza. Queriamos unha resposta enxeñosa pero contundente que confrontara cun Partido Popular cuxas políticas perpetúan un statu quo que queremos romper. Porque como ben dixo Olalla Rodil daquela, o problema non é só a campaña, senón a forza política que a sustenta. Unha forza que non rectificou nin aceptou unha soa das críticas porque aínda non entenderon que non queremos que nos comparen con monumentos, senón compromisos reais. Non é falta de capacidade cognitiva, é unha actitude consciente e hai que quitarlles a carauta.

Como organización política tentamos priorizar na nosa axenda demandas para avanzar nunha Galiza mellor para as mulleres e seguiremos a facelo. Por iso Partido Popular e o señor Rueda están tan molestos. Porque saben que a campaña abriu oportunidades para falar dos nosos problemas e tamén das alternativas. Esta mesma semana, os seus colegas do Parlamento votaron en contra da proposta de crear unha unidade especifica, dependente de Xustiza, destinada a facer cumprir as leis e os acordos parlamentarios contra a violencia machista. Hai máis de un ano que impulsamos un Pacto Galego contra a violencia machista e non temos nin unha soa medida executada enriba da mesa. Iso si debera quitarlle o sono ao seu responsábel directo.

Curioso que sexa un sacrilexio maior empregar a palabra cona que oír ao presidente M. Rajoy dicir que non hai que meterse niso de que as mulleres cobramos menos que os homes

O que lle molesta ao Partido Popular é que a campaña do BNG quítalles a carauta e pon o acento, tirando de retranca, en que que eles contribúen a perpetuar esta desigualdade. Pretenderán que lle lavemos a cara en aras do consenso, pero non o imos facer. Seguiremos tensando a corda. Na institución e tamén na rúa, tanto con campañas propias como sumando nas accións colectivas do feminismo galego.

Vimos tamén nestes días como había medios de comunicación que recollían artigos escandalizados por usarmos a palabra cona. Curioso que sexa un sacrilexio maior empregar a palabra cona que oír ao presidente M. Rajoy dicir que non hai que meterse niso de que as mulleres cobramos menos que os homes. A nós escandalízannos outras cousas. Por exemplo, escandalízanos que se denuncie unha violación con penetración á semana e que, porén, aínda que para a lei galega si, para a estatal non sexa violencia machista. Escandalízanos pensar en todas as mulleres que o viven e non o denuncian. Escandalízanos que no noso país haxa un mapa do medo que dea conta de situacións de violencia e abusos. Escandalízanos que o 35% de contratos a mulleres duren menos dunha semana ou que sexamos nós quen ten que suplir co noso lombo o deterioro dos servizos básicos e renunciar á nosa vida para coidar doutras vidas. E así un longo etcétera atravesado tamén pola compoñente nacional e de clase.

Coa que está caendo, acaso non era hora de que soltaramos un exabrupto?

Ademais, a lingua non é neutra, constrúe a realidade e reflexa as relacións de poder. As disciplinas de pragmática e da sociolingüística poden dar cumprida conta disto e a historia demostra como fomos nós non só as invisibilizadas, senón tamén encadradas nunha corrección e suavidade expresiva que se nos atribuía como inherente. Coa que está caendo, acaso non era hora de que soltaramos un exabrupto? Neste tempo, onde a nova misoxinia avanza camuflada, é hora de romper co velo da igualdade e dicirmos alto e claro que estamos até a cona. O importante é que a mensaxe se espalle e que este 8 de marzo imos facer historia, tamén desde Galiza, cunha folga internacional feminista. Temos motivos para sorrir.
 

Artigo publicado en Sermos Galiza o 02-03-2018.